Ang Muling Paglipad ni Haraya – Isang Alegorya!

KSPHO Ni Darwell Baldos  

Minsan ko ng marinig ang kwento ng isang agila mula sa itinuturing kong mentor at kaibigan walang iba kundi si MRR. Ngayon ay gawan natin ito ng isang alegorya.

Sa tuktok ng isang bundok sa silangan, naninirahan si Haraya, isang agilang pinagpipitaganan ng lahat. Sa loob ng apatnapung taon, pinaglaruan niya ang hangin at sinilayan ang daigdig mula sa kanyang trono sa panginurin. Ngunit sa paglipas ng panahon, napansin niyang ang dating magaan niyang paglipad ay unti-unting naging mabigat. Ang kanyang mga pakpak na dating kayang sumalag sa malakas na hanging amihan ay tila naging pabigat sa bawat paglipad.

Paano kaya kung ang mga bagay na nagbigay sa iyo ng lakas noon ay siya na ngayong pumipigil sa iyo upang umangat nang mas mataas?

Isang umaga, habang nakatitig sa kanyang masalimuot na repleksyon sa malinaw na batis, natanto ni Haraya na ang kanyang matalas na tuka ay naging mapurol at sobrang baluktot. Ang kanyang mga matutulis na kuko na dating kayang humawak ng mabibigat na huli ngayon ay mapurol at mahina. Ang kanyang mga balahibo na dating kumikinang sa araw ay ngayon ay nanlalabo at nagkakalagas.

Ano ang gagawin mo kapag ang mga sandata mong pinagkakatiwalaan ay biglang hindi na angkop sa iyo?

Sa halip na manghina, nagpasya si Haraya na harapin ang hamon ng pagbabago. Alam niyang kailangan niyang pumailanlang patungo sa pinakamataas na tuktok ng bundok, isang lugar na walang ibang nakarating. Doon, sa ilalim ng buwan at mga bituin, sinimulan niya ang mahaba at masakit paglalakbay ng pagbabagong-buhay.

May lakas ba tayong ituon ang ating sarili sa sariling pagbabago, kahit na nangangahulugan ito ng panandaliang paghihirap?

Unti-unting pinukpok ni Haraya ang kanyang lumang tuka sa matigas na bato, titiisin ang matinding sakit sa bawat pag-untog. Araw-araw, nanalangin siya sa araw at humingi ng lakas. Sa bawat pagpukpok, naalaala niya ang mga pagsubok na kanyang hinarap at ang mga tagumpay na kanyang nakamit.

Paano kaya kung ang sakit na ating nararanasan sa pagbabago ay siya palang maghahatid sa atin sa ating ikararangal?

Matapos ang maraming araw ng pagtitiis, sa wakas ay nahulog ang lumang tuka. Sa ilalim nito ay may bagong tuka, mas matigas at mas matalas. Gamit ito, maingat na inalis ni Haraya ang kanyang mga lumang kuko, isa-isa, na tiniis ang hapdi ng bawat pagbunot. Pagkatapos, ginamit niya ang kanyang mga bagong kuko upang bunutin ang mga lumang balahibo na pumipigil sa kanyang paglipad.

Minsan ba nating naitanong sa ating sarili kung ano pa ang mga bagay na dapat nating alisin upang tayo ay tunay na lumaya?

Sa loob ng limang buwan, nanatili si Haraya sa kanyang pugad, naghihintay at nagtitiis. Dumaan ang mga bagyo, nagbago ang panahon, ngunit nanatili siyang matatag sa kanyang determinasyon. At isang umaga, nang sumilay ang unang liwanag ng araw, nagising si Haraya sa pakiramdam na ibang-iba na.

Naramdaman mo na ba ang pagnanasang muling ipanganak matapos ang mahabang pagtitiis?

Ibinuka niya ang kanyang mga pakpak, magaan, malakas, at puno ng bagong lakas. Ang kanyang mga balahibo ay kumikinang sa liwanag ng umaga, mas maganda kaysa sa dati. Mula sa tuktok ng bundok, humiyaw siya nang malakas, isang sigaw ng tagumpay at kalayaan.

At ikaw, kailan ka huling sumigaw sa tagumpay ng iyong sariling pagbabagong-buhay?

Nang lumipad na muli si Haraya, nadama niya ang kalayaan na hindi niya nadama sa apatnapung taon. Ang hangin ay sumasalubong sa kanyang mga bagong pakpak, at ang buong daigdig ay tila sumasayaw sa ilalim niya. Nakita niya ang mga posibilidad na hindi niya nakita noon, ang mga bagong bundok na aakyatin, at mga bagong karagatan na tatawirin.

Ano kaya ang nakikita mo mula sa itaas kapag nagawa mo nang alisin ang mga bagay na pumipigil sa iyong paglipad?

Ang paglalakbay ni Haraya ay nagsisilbing paalala: ang tunay na kalakasan ay hindi nasusukat sa ating pisikal na anyo, kundi sa ating katapangan na harapin ang pagbabago. Ang pagbabagong-buhay ay hindi pagtakas sa katandaan, kundi pagtanggap ng bagong simula.

Handa ka na bang bunutin ang iyong mga lumang balahibo at lumipad patungo sa iyong sariling pagbabagong-buhay?

Sa bawat paglipad ni Haraya, ipinapaalala niya sa atin na ang pagbabago ay hindi lamang tungkol sa pagiging bago, ito ay tungkol sa pag-alala kung sino tayo at kung ano ang ating kayang gawin. At tulad ni Haraya, tayo man ay may kakayahang magbagong-buhay, magpalipad ng ating mga pangarap, at hanapin muli ang diwa ng ating pagkatao.

Sino ka pagkatapos ng iyong pagbabagong-buhay? At sino ang maaari mong maging kung magtitiwala ka sa proseso ng pagbabago?