Bakit Tila Laging “Pasado” ang Dinapigue Mining Corp. sa Inspeksyon ng MGB?

Kung ang Sierra Madre ay tinaguriang “huling kuta ng kalikasan” sa Luzon, bakit parang walang kibot ang Mines and Geosciences Bureau nang payagan ang pagkalbo ng 15 ektaryang kagubatan para sa pagmimina? Sinasabing 1.1 kilometro ang layo nito sa protected zone, ngunit gaano kalayo ang sapat para masabing hindi na ito makaaapekto sa mga endangered na hayop at sa natural na panangga ng Luzon laban sa bagyo?

Paano naging katanggap-tanggap ang pagputol ng 12,000 puno sa gitna ng climate crisis, kahit pa may pangakong magtatanim ng 1.2 milyon? Gaano katagal bago maging ganap na kagubatan muli ang mga itinanim, samantalang ang pinsala ng erosion at pagkawala ng tirahan ng mga hayop ay agarang nararamdaman?

At ang reforestation commitment na 1,299 ektarya, sino ang nagmo-monitor kung ito’y natutupad, o baka naman “on paper” lang ang lahat? Kung ang MGB mismo ang nagpuri sa Dinapigue Mining Corp., nasaan ang independiyenteng pag-aaral na nagsasabing ligtas talaga ang operasyong ito sa Sierra Madre?

Hindi ba’t kakaiba na habang nagkukumpulan ang mga protesta laban sa quarrying at mining sa mga protected areas, tila walang naririnig na malaking reklamo mula sa mga awtoridad? Dapat bang maniwala sa salita lang ng mga kumpanya, o oras na para imbestigahan nang masinsinan kung talagang walang katiwalian o palakasan sa likod ng mga permit na ito?

Kung ang pagmimina raw ay nagdudulot ng trabaho at progreso, bakit hindi na lang ito ilagay sa mga lugar na hindi kritikal sa ating kalikasan? O baka naman mas malaki ang kita ng iilan kaysa sa pangmatagalang kapakanan ng nakararami?

Sa huli, hindi ba’t ang tanong na dapat sagutin ng MGB at ng pamahalaan ay ito: Kailan natin ititigil ang pagsasakripisyo ng Sierra Madre, isang likas na yaman na hindi na maibabalik pa kapag nawala?